Gamle setrar i ny bruk
Forfatter: Lars Gunnar Lie
Der, nedanfor oss låg Nordkvingesetrane - raudfarga
stølshus med kvite lister. Ja, dei passa så godt til kvarandre
at ein følte at ein ikkje kunne ta bort ei einaste stølsbu
utan at det gjekk ut over heilskapen. Me hadde no ikkje tenkt oss på
stølsbesøk - Marit, Åslaug, Aleksander, Tom og eg.
Me skulle berre samla poeng frå posten på Klefjellet.
Det var på turen opp dit at me snubla over setrane.
Turen vart helden i byrjinga av september. Bil innover langs Kvingedalsvatnet
til tunet hans Gottfred ; så på fin sti bratt opp til Blådalsvatnet.
Langs vatnet på flate skarv til austenden der Klefjellet ris opp.
Vidare nordover eit par km opp i eit skard og så hadde me Nordkvingesetrane
rett mot oss. Turen på Klefjellet gjekk greitt, men på nedturen
måtte me bortom setrane. Me kikka oss rundt. Alt var like velstelt
og velhalde. Framfor ei av setrane slo me oss ned ved eit steinbord og
åt nista vår. Sola tok til å gla i vest og sende desse
varme raude solstrålane som er så fine om hausten - ikkje ein
vindpust på Sætretjørna, alt var fylt med ei slik stille
ro som gjer at ein gløymer tid og stad...
Seinare har eg tenkt mykje på desse setrane. Dei
må då vera mykje brukte sidan dei er så velhaldne ? Eg
fekk nyss om at ein av eigarane skulle vera Sigmund Solbakken, vaktmeister
og vedlikehaldsmann på Nordbygda skule. Eg tok kontakt med Sigmund
og enden på visa var at eg vart invitert opp på setra hans
ei helg i byrjinga av oktober.
Søndag først i oktober. Regn og væte
allstad. Ikkje lett å få turfølgje på ein dag
som denne, nei !
Men eg hadde avtale med Sigmund Solbakken at eg skulle
få sjå på setra hans.
Regndropane slo mot jakka då eg rusla oppover Kvingedalen,
samme veg som sist, Stien var blaut og sleip å gå. Stundom
stoppa eg opp og såg meg om. Så stilt det var. Berre ein stille
sus frå bekker og elvar. Oppe ved Blådalsvatnet hadde snøen
lagt seg. Stien vidare oppover var løynt av snø. På
Gummaleitet fekk eg det første glimtet av setrane att. Skarv og
bøar var dekte av snø, men elles var alt som sist gong eg
var her.
Utanfor den næraste setra sto ein person og vinka.
Det var Åshild, kona til Sigmund. Eg var ikkje sein om å skunda
meg ned. Godt å få koma i hus.
Sjølve setra såg ny og velstelt ut; raudmåla
som alle dei andre. Ei lita låg dør førde inn i ein
gang med to køysenger på nordveggen. Så ei ny dør
inn i sjølve -skuten. Her var det to nye køysenger, eit lite
kjøkken på motsatt side. Og til slutt, lengst i aust, låg
-nyestova. Denne hadde to vindaugo og var noko lysare enn dei to andre
romma som berre hadde eitt vindauga kvar.
Me slår oss ned i nyestova. Det gjer godt å
få av seg våte labbar og få tørka seg framfor
omnen.
Eg har ikkje før fått tørka meg før
Åshild kjem inn med ei diger gryte med betasuppe. Me sit og drøser
medan me et. Det knest litt i omnen og får ein i den særlege
stemninga som ein berre opplever i ei stølsbu.
- Er de ofte på setra ?, ville eg veta.
- Ja, ein må vel seia det. I frå vårparten
er me her mest kvar helg.
- Og kvifor så ofte ?
Sigmund dreg litt på det. - Det er vel rett og
slett fordi me trivst slik å vera her. Her finn me det me treng;
fin natur, ro og avkopling frå all slags mas og kav, turterreng rett
utanfor døra. Dessutan har me sauer som me ofte er og ser om.
- De har laga ei ekstra stove som høver godt til
resten av hytta. Tenkte de på dette når de bygde stova, eller
?
Åshild smiler litt og kikkar bort på Sigmund
og svarar :
- Det er vel ikkje mange stover som har vorte teikna,
omarbeidd, forkasta og teikna på nytt fleire gonger enn denne stova.
Først tenkte me oss ei stove som gjekk på tvers slik at ho
danna ein vinkel på resten av setra, men naboane tykte ikkje om det,
så me enda med den stova du no ser.
Eg ser meg rundt i nyestova. Nydeleg trepanel, ein fin
omn, ein sofa og eit spisebord. Alt er nytt, men likevel høver det
så godt til resten av setra. Medan me sit slik og småpratar
ser me ein kar utanfor glaset. Det tek i døra, tuslar i gangen,
og inn kjem ein mann -i sin beste alder, spenstig og tynn, ein skikkeleg
fjellkar med andre ord. Det var Alf Kvinge.
- Her har du ein som er her mykje oftare enn me, seier
Sigmund.
- Og kor ofte er det, då ? vil eg vita.
- Eg meinar eg har vore her rundt tretti gonger sidan
i vår, var svaret.
Sidan Alf tydelegvis har vore her så ofte og så
lenge, kan det vera interessant å få høyra korleis det
var her i eldre tider. Eg har funne fram eit fotografi der seterbuene låg
på ei lang rekkje, mest som eit buktande rekkjehus.
- Eg ser det er torvtak på setrane, seier eg og
viser han biletet, hugsar du at det vart brukt torvtak ? vil eg veta.
-Ja, eg hugsar til og med at torva (og nevra) blei skifta,
det var forresten desse torvtaka som gjorde at setrane kom i forfall. Gjekk
det hol på eit slikt tak var det ikkje mange åra før
seterbua rotna ned.
- Er det spesielle ting du vil fortelja om frå
gamle dagar ?
- Då trur eg at eg vil nemna setrahelgane her på
setra. Ei helg ut på seinsommaren samla ungdomen seg her på
setra. Det var ikkje noko spesielt program for denne helga. Kanskje var
det meir ein trong for å oppleva noko saman. Det var stuvande fullt
i seterbuene då. Folk låg på benker og golv, så
det var mest uråd å gå inn i setra utan at ein trakka
på ein arm eller ein fot. Desse setrehelgane starta i tretti-åra
og var særleg populære under krigen, naturleg nok.
Eg får lyst å ta ein tur bortom setra hans
Alf, så me ruslar bortover i snøslapset. Inngangen er i gavlenden
- ein liten gang med hellelagt golv. Så sjølve skuten og endeleg
stova i enden. Eg kan sjå likskapen med bua til Åshild og Sigmund,
men denne bua er nok eldre. Tømmeret i veggane er øksa, og
lyset har gjort det mørkebrunt. Eg kjenner at her er eg i ei rotnorsk
stove. Dei små vindaugo gjev litt lite lys, så i innerste stova
er det laga ein ljore (i glas) i taket.
Golvet er ikkje mindre imponerande. Først ser det
litt rart ut, men det er vanskeleg å seia kva som er rart. Så
legg ein merke til at golvborda ikkje er like breie i heile lengda. Dei
er -kona, dvs. smalnar av. Borda blei så lagt omvendt slik at ein
smal ende blei lagt til ein brei.
Denne ujamne byggjemåten er også ein gamal
byggjetradisjon i følgje Alf. I inste stova står dessutan
ei fin gamal seng, ei retteleg stølsseng.
Nei, tida går, og me lyt heimatt. Veret har betra
seg litt. Det regnar i alle fall ikkje. Det er med ei litt vemodig kjensle
me ruslar på heimveg. Oppe på gummeleitet ser me ned på
setrane for siste gong. Me tek stien nedover til Nordkvingo, passerer gamle
utslåttar og tufter eller uteløer.
Like føre me skal ned til Nordkvingo tek me ein
siste rast og ser utover Fensfjorden. Lauvet tek til å gulna. Det
går mot mørkare tider.
Takk for turen alle saman !
----------------------------------------------------------------------
Fjon frå fjell til fjord nr. 4 1994 - Masfjorden
Sogelag. |